दशैँमा रुझेको मन

8

Category:

न हत्केलाले सुर्यलाई छेक्न सक्छु
न मैले बगेको नदीलाई रोक्न सक्छु
म विवस छु आँफैमा
बाँधिएकी छु समय र परिस्थितिको चक्रमा
यधपी लड्दैछु जीतको अभिलाषामा
उक्लिन खोज्दैछु शिखर चुम्ने विश्वाशमा
पराई भुमीमा हतासिदैँ छु एक्लै एक्लै
हजारौँ मानिसहरुको भिडहरुमा
फगत शुन्य शुन्य लाग्ने यी गल्लीहरुमा
म मेरो आफ्नै गन्तव्य खोज्दैछु
नेपालीपनको आभास खोज्दैछु ।

महान् चाड वडादशैँ जघांरमा आईपुग्दा
म क्षितिजपारी मेरो नेपालमा पुगेकी छु
त्यो पावन शरद ऋतु
मन्द मन्द हावाको स्पर्शसगैँ
उमंग  अनी तरंगहरुको युगल उल्लासमा
मित्रता र एकतामा सारा दु:ख ,पीडाहरु भुलेर
आफन्त र साथीसंगी माझ
स्वच्छ खुशीयाली मनाउन पाउदोँ हो त
यो देह पराईको आगँनमा
यसरी छ्टपटाउनु पर्थ्यो र ?
मिलनको यो रोमान्चित माहोलमा
बिछोडिनुको वेदनामा पलपल
आफैँलाइ धिक्कार्नु पर्थ्यो र ?

मेरो उपस्थितिमा दिन गन्दै बसेकी
मेरी बिचरी आमाको आशालाई
निराशाको बादलमा धकेल्नु
मेरो रहर कदापि थिएन ।
आमाको काखमा टाउको राखेर
ती कोमल हत्केलाहरुको सुम्सुम्याइमा
बाबाको माया अनी स्वप्निल आनन्दमा
सारा संसार बिर्सेंर एकैछिन भएपनि
निदाउने चाहना मेरो पनि नभएको होइन ।

तर , अफसोच !
म निर्जिव मुर्तिहरुको धरातलमा
रोबोट श्वासप्रश्वास गरिरहेकी छु
जहाँ भावनाहरुको सत्कार हुँदैन,गरिदैँन
त्यसैले,
मैले खेलेको आगँन आज
केवल स्‍मृतिको आँखिझ्यालबाट चियाउनु पर्दा
मन त्यसै त्यसै बिक्षिप्त भएको छ ।
हो, यतिखेर मेरो मुटु
यिनै सम्झनामा, तिर्सनामा, वित्रिस्नामा
छिया छिया भईरहेको छ ।