भो नसोध मलाई मेरो जन्मभुमिको बारेमा,
भित्रभित्रै कहाली रोइरहेको बेला।।
भो नहाँस तिमी मेरो राष्ट्रियता प्रति,
अखण्डता एक एक भैइ टुक्रिरहेको बेला।।
भो नदेखाउ मलाई चन्द्र सुर्य जडित,
मेरो देशको पहिचान बोकेको झन्डा,
एक्लै रोई आँसुहरुको ढिक्कासँग फर्फराइरहेको बेला।।
भो नझस्काउ मलाई मेरो माट्रुभुमिको बारेमा,
नेपाल आमाको आँसु पुछ्न नसकिरहेको बेला।।
भो नभन मलाई नेपाली एकता र बिजयको बारेमा,
एकीकरणका ईतिहासहरु दिनदिनै बिर्सिरहेको बेला।।
भो नसम्झाउ मलाई हाम्रा वीर सहिदहरुको बारेमा,
उनका रगत र पसिनाहरुको मुल्य खेर गैइरहेको बेला।।
भो नसोध मलाई बुद्ध जन्मेको धर्तीको बारेमा,
अशान्तिको दियो दनदनी बलिरहेको बेला।।
भो नजिस्काउ मलाई हाम्रो सगरमाथाको उचाईसगैँ,
लाजले सानो भैइ शिर झुकाइरहेको बेला।।
भो नसोध मलाई हाम्रो परम्परा र संस्कृतिको बारेमा,
पुर्बीय सभ्यताले बलियो जरा गाडिरहेको बेला।।
भो नसम्झाउ मलाई मेलापात र लाखे नाचहरुको बारेमा,
समयको प्रभाबसगैं लोप भैइरहेको बेला।।
भो नसोध मलाई देशका सक्षम जनसक्ति हरुको बारेमा,
गाउँ,बस्ती,सहर र देश रित्तो भैइरहेको बेला।।
भो बर्णन नगर मलाई राजनीतिज्ञ त कुटनितिज्ञ हरुको बारेमा,
छेपारोको रुप देखाइ सत्रु हँसाइरहेको बेला।।
भो नसुनाउ मलाई हाम्रा खोक्रा नेताहरुको बारेमा,
खुट्टा तान्ने खेलमा लछारिदैँ पछारिदैँ देश लुटिरहेको बेला।।
भो नसोध न मलाई मेरो अस्तित्वको बारेमा,
हाम्री साझा आमाको अस्मितामा ठेस लागिरहेको बेला।।
भो खिल्ला नगर न मेरो माटोको सुबासको बारेमा,
जहाँ सार्बभौमसत्ता अलि अलि गर्दै बेचिरहेको बेला।।
भो सान्त्वना नदेउ मलाई म बेसहारा भएपनि,
एकार्काप्रतिको सदभाब र सहयोगी हातहरु हराइरहेको बेला।।
भो दया नगर्नु है मलाई,म बाट सबै खोसिए पनि,
भित्रै देखि कमजोर भैइ देश दुखिरहेको बेला ।।