Category:

मुर्त कर्णालीको अमुर्त सुस्केराहरु
आयो बैरी नजानिदोँ पाराले,आफ्नो भन्नु सारा बगायो
बाँकी छैन केही त्यँहा,आखिरमा उठिबास नै गरायो
न त सपनामा कहिल्यै देखेको थिए,
न त बिपनामा कहिलै कल्पना गरेको थिए,
तर एकै पलमा जिबन बदलिदियो कुनै खेल जस्तै
गाँस्,बास र कपासको स्रोतहरुबाट जरैदेखि उखेलिदियो।

क्षताबिक्षेत भए घरहरु,गाइगोठहरु र निर्माणाधिन बिकासहरु
अन्न बाली बगाइ लाग्यो मात्र बालुवाको बगर बनाइ छड्यो
सप्पै सप्पै नाश भए क्षणभरमै आफ्नै आँखा अगाडि।
आबेशमा बग्दै आएको भेलसगैँ सपनाहरु बगाइ लगे,
सम्हाली राखेको आशाका त्यान्द्राहरु जबर्जस्ती चुँडाइ लगे।
कस्तो कहाली लाग्दो त्यो क्रुर समय सम्झिँदा पनि अत्यास लाग्ने
कस्तो निस्ठुरी हो दैब पनि?त्यो अन्याय रमिता झै हेरिरहने।

अब कहाँ जाउ यो लाला बाला बोकी ?
कसले देला मलाई साहस र सन्तुष्टी ?
कसरी बनाउ म गरिखाने बाटो ?
मानो भर्नु नै रहेछ यहाँ सबैभन्दा गार्हो।
पेट नभरेर ट्वाल्ल मेरो मुखमा रुदै हेर्दा,
म मरेजस्तै हुन्छु,आँफैलाई धिक्कार्छु।
त्यो एकसरो कपडा पनि शरिरमा पुरै धाकिदिन नसक्दा,
म आफुलाई नितान्त नामर्द झै महसुस गर्छु।
टुक्रिसकेको छु पुरै म जब देख्छु मेरा भोलिका ताराहरु,
त्यसै त्यसै तितरबितर भैरहेछन मेरै वरिपरी।
तह लगाउ म उनिहरुलाई कसरी ?
उज्यालो र सुनिश्चित भबिष्यको बाटोहरु डोरयाउ म कसरी?

ओत लाग्ने ठाउँ छैन कतै,
बर्षा न गर्मी, जाडो न घाम,
छैन फरक, पार्दैन फरक
तुषारोमा काँपिरहेकै छन,
टन्टलापुर घाममा डढिरहेकै छन,
उही खाली पेटमै,उस्तै जिउने झिनो आशमै।

प्राकृतिक प्रकोपले यसरी नाङै पारिदिएपछी,
आफ्नै भुमीले यसरी श्राप दिएपछी,
हामी त आफ्नै ठाउँमा पराइ भएछौ।
बस्तिहरु खोज्दै जाँदा,आफ्नै आमाको काखमा,
परदेशीहरुबाट शरणार्थी जस्तै लखेटिएछौ।
कति दिदीबहिनीहरु आफ्ना अस्मिता लुटाइरहेका छन,

परालको छाना भित्र पनि धम्की र त्रासकै
छहारीमा जिबन गुजारिरहेका छन।
लोभ र लालचमा अपहरित भैरहेकै छन,
आफन्तबाटै बेपत्ता भैइ बस्तु जस्तै
मोलतोल गरि बासनाकै लागि बेचिएकै छन।

ब्यथा बुझिदिने हामीलाई छन कि कतै?
हाम्रा दु:ख र मजबुरीका आवाजहरु सुन्ने होला र कतै?
छन र कोही हाम्रा पिडित पुकारहरुलाई बिगुलमा फुकी हिंड्ने?
खै शान्ती र सुरक्षा कहाँ ?
मानब अधिकारका नाराहरु कहाँ?
नेताहरुका चिल्ला भाषणहरु कहाँ?
नेपाली नागरिक हुनुको हक र अधिकारहरु कहाँ?

तर हामीलाई कसले सुन्ने ?
सरकार र नेता भन्नु पनि उस्तै हो,
आफ्नै दुनो सोझ्याउनै ब्यस्त ।
हक र अधिकारहरुको निम्ति लड्ने संघसंस्थाहरु पनि त्यस्तै हो,
बिदेशी सहयोगको हातहरु थापि आफ्नै गोजी भरिरहने।
आखिर हामी पर्‍यो उस्तै गरीब जनता,
निमुखा भैइ पुरै जिबन आश्वासनकै भरमा अल्झाइरहने।।

Comments (2)

आशाजी तपाइको सिर्जनाको अविरल धारालाइ सलाम !
सटिक प्रस्तुति ! कर्णालीको अव्यक्त पिडाहरुको अमुर्त सुस्केरा सुसेल्नु भयो ।

अति सान्दर्भिक रचना छ यो ।
मलाई धेरै मन पर्यो !!!

Post a Comment